Муносибати ҳаррӯза бо Масеҳ

Луқо 1:1–4 – Шоҳиди Навиштаҳо барои мо «То дуруст будани таълимотеро, ки дар он тарбият ёфтаед, бидонед.» Китоби Инҷили Луқо

Хонишҳои пайдоиш шукргузорӣ барои таваллуди Масеҳ ва интизории бозгашти Ӯро рӯҳбаланд мекунанд. Он вақт барои интизорӣ ва ибодати умедбахш аст.

Забур 19 дуои ҷомеа мебошад, ки дар он халқи Худо пеш аз ҷанг аз Ӯ пирӯзӣ ва муҳофизатро барои подшоҳи

Суханони Исо ду роҳро нишон медиҳанд: ду дарахт ва ду хона. Роҳи танг аст, ки ҳаёт медиҳад, вале роҳи васеъ

Фармон диққати моро бедор мекунад: «Ҳукм накунед, то ки ҳукм карда нашавед» (7:1, KM99). Ба ибораи дигар: мунофиқона доварӣ накунед,

Ташвиш як тарзи тафаккурест, ки нишон медиҳад: дили мо ба куҷо бастагӣ дорад. Бо Исо роҳ рафтан ба мо кӯмак

Рӯза як навъ парҳез аст. Исо борҳо дар бораи рӯзадорӣ сӯҳбат мекард ва баъд аз чанд боб қайд мекунад, ки

Мо имони худро пинҳон намедорем, балки онро дар амал зоҳир мекунем. Бо вуҷуди ин, дар зиндагӣ бо имони худ ба

Қонуни муҳаббат дар рафтор бо Исо маънои онро дорад, ки мо қасос намегирем, балки барои онҳое, ки моро таъқиб мекунанд,

Савганд ё қасам маънои лаънат кардан ё ба кор бурдани суханони бадро надорад, балки барои тасдиқи ҳақиқати гуфтаҳо истифода мешавад,