Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 22:1-15
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 19:1-13
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 20:1-17
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 20:18-26
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 21:1-11
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 21:12-27
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 21:28-36
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 22:1-15
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 22:16-31
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 23:1-19
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 23:20-33
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 24:1-18
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 25:1-9
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 25:10-22
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 25:23-40
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 26:1-14
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 26:15-37
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 27
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 28:1-14
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 19:14-26
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 28:15-43
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 29:1-18
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 29:19-28
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 30:17-38
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 30:1-4
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 29:29-46
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 31:1-18
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 32:1-14
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 32:15-35
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 33:1-11
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 33:12-23
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 34:1-17
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 34:18-35
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 35:1-19
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 35:20-29
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 35:30 – 36:7
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 36:8-19
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 36:20-36
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 37:1-16
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 37:17-29
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 38:1-20
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 38:21-31
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 39:1-21
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 39:22-43
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 40:1-16
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 40:17-38
Қонунҳо дар бораи товони зарар
Қонунҳо дар бораи ҷуғрон пулӣ барои расониданӣ зарар ба молу мулки дигарон пешбини мекунад.
Мулоҳизаҳо ва хулосаҳ
Ба дузд бояд ҷазои сахт дода шавад. Аммо дараҷаи ҷазо вобаста вазият мебошад (оят.1-4). Шахсе, ки ба касе зарари моддӣ расонда бошад, вазифадор аст, ки ҷуғрони онро диҳад. Агар барои нигоҳдории молу мулки дигарон тамоми кори аз дасташ меомадаро кард, барои нигоҳдорӣ ё иҷора қабул кардаашро вале бо сабаби аз ӯ вобаста набуда онро аз даст дод, бас агар қасам хӯрад ва бегуноҳ будани худро исбот кунад аз ҷуғрони зарар озод мешавад (оят.5-15).
Дарсҳои Худо
Оят.7-15 Шахсе, ки бе айби худаш молу мулки дигареро аз даст додааст, дар назди қозӣ қасам хӯрда бегуноҳии худро исбот кардааст аз ҷуғронпулӣ озод карда мешавад. Ҷабрдида бояд ба ӯ бовар кунад ва ӯро бахшад. Қонуни Худо нишон медиҳад, ки муносибатҳои хуб ва боварӣ, аз ҳама дигар чизҳо хеле пурарзиштаранд. Аз ин рӯ агар талафот ҳам дида бошем, набояд боварии мардумро аз даст диҳем. Биёед, ба назар гирем, ки одам дар кадом шароит буд ва нисбат ба ӯ фаҳмиш зоҳир намоем. Ва ҳатто агар мо баъзе молу мулкеро аз даст диҳем, мо муносибатҳои хуби одамиро нигоҳ медорем.
