Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 25:1-9

Қурбониҳо барои маъбад

Мулоҳизаҳо ва хулосаҳо

Дар бобҳои 25 – 31-и китоби Хуруҷ Худои Таоло ба Мусо дар бораи сохтор ва ороиши хаймаи муқаддас ба таври муфасал «дастур медиҳад» Худои Воҷибулвуҷуд бо ягон ҷойҳои мушаххас маҳдуд нест. Аммо, ба хотири халқи Исроил, Ӯ қарор дод, ки дар маъбад «сукунат кунад». Бо нишон додани он, ки одамон барои сохмони хаймаи муддас чи гуна маводҳоро таъмин кунанд. Худованд ба одамон имконият дод, ки ихтиёран худро ба Худо бахшанд. Қурбонии онҳо бояд аз таҳти дил дода шавад (оят.1-9).

Хислати Худо

8 Ва бигзор онҳо барои Ман қудсе бисозанд, ва Ман дар миёни онҳо сокин хоҳам шуд. Хуруҷ 25:8

Худои Таоло ба исроилиён амр фармуд, ки маъбадро таъмир кунанд, ки Ӯ тавонад дар он сокин шуда дар миёни онҳо бошад. Имрӯз Ӯ дар байни мо ба воситаи Исои Масеҳ зиндагӣ мекунад. Биёед ба назди Ӯ биёем, то бо Ӯ мушоракат кунем ва тавассути Каломи Ӯ ва Рӯҳи Муқаддас муносибати чуқури шахси бо Ӯ ба вуҷуд орем.

3 Ва ин аст ҳадияе ки аз онҳо бояд бигиред: тилло, ва нуқра, ва мис; 4 Ва лоҷвард, ва арғувон, ва қирмиз, ва катони нозук, ва пашми буз; 5 Ва пӯсти қӯчқор, ки сурх бошад, ва пӯсти тӯҳс, ва чӯби ақоқиё; (25:3-5)

Маводҳои зарурӣ барои маъбад натанҳо сангҳои қимматбаҳо ва оҳанҳо, балки чиҳое низ буданд, ки одамон дар ҳаёти ҳаррӯзаи худ истифода мебурданд. Ин имконият дод, ки ҳар кас сарфи назар аз сарватҳои моддиаш дар сохтмони маъбад иштирок кунанд. Шумо имрӯз дар калисо кадом корро иҷро мекунед, дар ҷое, ки Худованд сокин аст? Ҷавоби шумо ба Худое, ки бештар ба ҳолати дилатон таваҷҷуҳ мекунад, чӣ гуна аст?