Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 32:15-35
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 19:1-13
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 20:1-17
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 20:18-26
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 21:1-11
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 21:12-27
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 21:28-36
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 22:1-15
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 22:16-31
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 23:1-19
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 23:20-33
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 24:1-18
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 25:1-9
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 25:10-22
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 25:23-40
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 26:1-14
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 26:15-37
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 27
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 28:1-14
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 19:14-26
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 28:15-43
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 29:1-18
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 29:19-28
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 30:17-38
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 30:1-4
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 29:29-46
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 31:1-18
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 32:1-14
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 32:15-35
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 33:1-11
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 33:12-23
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 34:1-17
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 34:18-35
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 35:1-19
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 35:20-29
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 35:30 – 36:7
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 36:8-19
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 36:20-36
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 37:1-16
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 37:17-29
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 38:1-20
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 38:21-31
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 39:1-21
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 39:22-43
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 40:1-16
- Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 40:17-38
Ғазаб ва шафоати Мусо
Мулоҳизаҳо ва хулосаҳо
Ба умеди он, ки исроилиён аз гуноҳи бутпарастии худ бармегарданд ва муносибатҳои худро бо Худо барқарор мекунанд, Мусо бо ҷидду ҷаҳд ба Худованд дуо мекард, ки онҳоро бубахшад ва раҳм кунад.
Мусо аз рӯйгардонии мардум ба хашм омада, лавҳаҳои сангинро, ки Худо ба ӯ додааст, шикаст. Баъд боз чанд кори дигар кард. Аввалан, ӯ гусолаи тиллоиро сӯзонда, хок кард ва исроилиёнро маҷбур кард, ки оберо, ки ба он андохта буд, бинӯшанд, то нишон диҳад, ки бут – ҳеҷ аст. Дуюман, ӯ Ҳорунро сарзаниш карда, левизодагонро, ки ба Худо содиқ монда буданд, хонда, ба онҳо амр дод, ки онҳоеро, ки ба гӯсола саҷда мекарданд, бикушанд. Сеюмин, Мусо боз ба назди Худо баромад, аз Ӯ хоҳиш кард, ки мардумро бубахшад ва агар не, ӯро низ бо ҳама нобуд созад (оят. 15-35).
Дарсҳои Худо
Оят.15-20. Аз шунидани шодии пурғавғои одамоне, ки аҳди Худоро вайрон карданд, Мусо аз хашм пур шуд. Вай ба бошишгоҳ даромада, бутро вайрон карда, ба одамон беарзиш будани онро нишон дод. Биёед, мисли Мусо кӯшиш кунем, ки дили Худоро нисбати ин ҷаҳон эҳсос кунем, мушкилоти дигаронро ҳамчун мушкилоти худамон ҳисоб карда, барои одамон дуо гӯем.