Нони Ҳаррӯза – Хуруҷ 23:1-19

Ҳукми одилона ва риоя кардани идҳо

Мулоҳизаҳо ва хулосаҳ

Худо ба исроилиён фармон медиҳад, ки новобаста аз вазъият, шоҳидони ростқавл ва доварони поранагиранда ва одил бошанд. (Оят.1-9).

Фароиз дар бораи рӯзи ҳафтум ва соли ҳафтум.

10 Ва шаш сол замини худро киштукор намо, ва ҳосилашро ҷамъ кун; 11 Ва дар соли ҳафтум онро ором гузор ва тарк намо, то ки камбағалони қавмат аз он бихӯранд, ва он чи аз онҳо боқӣ монад, ҳайвоноти саҳро бихӯранд; бо токзори худ ва бо дарахтони зайтуни худ низ чунин амал намо. 12 Шаш рӯз корҳои худро ба ҷо овар, ва дар рӯзи ҳафтум ором гир, то ки говат ва харат фароғат ёбад, ва писари канизат ва ғариб истироҳат кунанд. (23:10-12)

Тибқи қонуни иҷрои рӯзи шанбе, яҳудиён бояд дар рӯзи ҳафтуми ҳафта истироҳат кунанд ва ба ғуломон ва ҳайвонот истироҳат бидиҳанд. Дар шаш сол як маротиба, бояд ба замин низ оромӣ дода мешуд. Бо муқаррар кардани ин қонунҳои Худои Таъоло мехост, ки исроилиён дарк кунанд ва ба ёд оваранд, ки Ӯ онҳоро аз ғуломӣ раҳо карда, даъват намуда, ба онҳо имконият дод, ки на танҳо меҳнат кунанд, балки дар Ӯ оромӣ ёбанд. (Оят.10-12).

13 Ва ҳар он чиро, ки Ман ба шумо гуфтаам, риоя намоед; ва номи худоёни дигарро зикр накунед, он аз забонатон шунида нашавад.

Фароиз дар бораи се ид.

Фароиз дар бораи се ид

14 Се маротиба ҳар сол барои Ман ид бикун: 15 Иди фатирро риоя намо; ҳафт рӯз, чунон ки ба ту амр фармудаам, дар вақти муайяни моҳи абиб фатир бихӯр, зеро ки дар он вақт ту аз Миср берун омадаӣ; ва бигзор ба ҳузури Ман тиҳидаст наоянд; 16 Ва иди дарави навбари ғалладонаи худро, ки дар саҳро кишт кардаӣ; ва иди ҷамъовариро дар охири сол, вақте ки ҳосили меҳнати худро аз саҳро ҷамъ кардаӣ. 17 Соле се маротиба тамоми наринаи ту бояд ба ҳузури Худованди Парвардигор ҳозир шаванд. 18 Хуни қурбонии Маро бо якҷоягии хамиртуруш тақдим накун, ва чарбуи қурбонии идонаи Ман то субҳ боқӣ намонад. 19 Навбари аввалини заминатро ба хонаи Худованд Худои худ биёр. Бузғоларо дар шири модари он напаз.

Баъдан Худованд се идро, дар сол, ки халқи Исроил бояд ҷашн мегирифтанд, номбар намуд. Худо мехост, ки одамон аз урфу одат ва таассуботи бутпарастӣ даст кашанд ва фарҳанги наверо қабул кунанд, ки маркази он Худо Худаш аст.

Дарсҳои Худо

1 Овозаи бекораро ба забон нарон; дасти худро ба шарир надеҳ, то ки шоҳиди козиб бошӣ. 2 Аксариятро дар роҳи бадкорӣ пайравӣ накун, ва дар мурофиа бар хилофи виҷдони худ шаҳодат надеҳ, то ки моил ба аксарият шуда, ба каҷкорӣ сабаб гардӣ. 3 Ва нисбат ба камбағал дар мурофиаи вай рӯбинӣ накун.

Ба одамони шарир мубтало шудан, сухани беасос ва паҳн кардани овозаҳои бардурӯғ, як навъ шаклҳои зӯроварӣ мебошад. Аз ин сабаб Исо огоҳ кард, ки сухан метавонад одамро бикушад. Мо бояд танҳо сухани ҳақро гӯем, то касе аз айбдор кардани бардурӯғ осеб набинад.

10 Ва шаш сол замини худро киштукор намо, ва ҳосилашро ҷамъ кун; 11 Ва дар соли ҳафтум онро ором гузор ва тарк намо, то ки камбағалони қавмат аз он бихӯранд, ва он чи аз онҳо боқӣ монад, ҳайвоноти саҳро бихӯранд; бо токзори худ ва бо дарахтони зайтуни худ низ чунин амал намо. 12 Шаш рӯз корҳои худро ба ҷо овар, ва дар рӯзи ҳафтум ором гир, то ки говат ва харат фароғат ёбад, ва писари канизат ва ғариб истироҳат кунанд. 13 Ва ҳар он чиро, ки Ман ба шумо гуфтаам, риоя намоед; ва номи худоёни дигарро зикр накунед, он аз забонатон шунида нашавад.

Риояи рӯзи шанбе, ба мо кӯмак мекунад, ки дарк кунем, ки мо танҳо одамоне ҳастем, ки ба истироҳат ниёз дорем ва мавҷудияти мо аз файзи Худо вобаста аст. Андеша кунед, ки оё шумо ба ҳадде «хуҷаини» зиндагии худ нашудаед, ки ҳафтае ҳафт рӯз ба худ оромӣ намедиҳед ва ҳамзамон дигаронро аз истироҳату оромӣ маҳрум мекунед. Нигоҳ накарда ба ҳама чиз, бояд аз меҳнат истироҳат кардан ва двр Худованд оромӣ ёфтан, ба шумо имони устувор ба Худованд ва қудрати Ӯ лозим аст.